اجزای داخلی کمپرسورهای تبرید نیز همانند تمامی ماشین های مکانیکی نیاز به روغنکاری دارند . روغن مورد استفاده بایستی با مبرد و شرایط کاری سیستم کاملا سازگار باشد . از این رو روغن های مورد اسفاده در این فیلد روغن های خاصی بوده و در انتخاب آنها باید با دقت عمل کرد .

پارامترهای انتخاب روغن تبرید

اگرچه امروزه سازندگان کمپرسورهای برودتی روغن مناسب محصول خود را معرفی و استفاده از آنها را در محصولات خود توصیه می کنند  ولیکن در انتخاب این روغن ها پارامترهایی مطرح است که در ادامه به توضیح اجمالی در مورد آنها می پردازیم:

ویسکوزیته یا مقاومت در برابر جاری شدن

خاصیتی از سیال است که نشان دهنده مقدار غلظت آن می باشد. هرچه ویسکوزیته روغن بالاتر باشد روغن غلیظ تر خواهد بود.
ویسکوزیته تابعی از درجه حرارت است. با کاهش درجه حرارت ویسکوزیته کم و با افزایش دما بر مقدار آن افزوده می گردد. از آنجایی که افزایش و کاهش دما در سیکل تبرید وجود دارد روغن مورد استفاده بایستی طوری انتخاب شود که قابلیت روغنکاری در دماهای بالا را داشته و همچنین بتواند در دماهای پایین نیز به راحتی جریان یابد.
قابلیت اختلاط روغن با مبرد نیز می تواند ویسکوزیته را تحت تاثیر قرار دهد. بطور مثال قابلیت اختلاط روغن و مبرد R-717  تقریبا صفر و در CFC-12 تقریبا به اختلاط کامل منجر می گردد .در صورت اختلاط روغن و مبرد ، ویسکوزیته آن کاهش یافته و روغنکاری بایستی توسط مخلوط انجام گیرد. در این حالت روغن همراه مبرد از کمپرسور خارج شده و بایستی تمهیدات لازم در لوله کشی و انتخاب تجهیزات جهت برگشت روغن به کمپرسور در نظر گرفته شود.

کربنیزاسیون

به فرایند تجزیه روغن تبرید به وسیله حرارت و بجا ماندن کربن اطلاق می شود. سطوح داغ در سیکل تبرید گاهی باعث بروز چنین پدیده ای می گردد. رسوب کربن در لوله ها و اجزای سیکل یک آلودگی بوده و در برخی روغن ها ( روغن های پایه پارافین) کربن حاصله سخت و لزج است .لذا یک روغن مناسب در طی فرایند تبرید نباید از خود کربن بجای گذارد یا به عبارتی بایستی عدد کربنیزاسیون پایینی داشته باشد.

نقطه ریزش

درجه حرارتی است که در آن جریان روغن متوقف می گردد. این پارامتر در مورد کاربری با مبردهای غیر قابل اختلاط یا با اختلاط پایین بسیار با اهمیت است.

 

عدد خنثی سازی اسید

بیانگر میزان اسید معدنی موجود در روغن می باشد. عدد خنثی سازی پایین تر نشان دهنده محتوی اسیدی کم در روغن است. این اسیدها می توانند باعث بروز خوردگی در قسمت های مختلف سیکل شده و همچنین در صورت واکنش با سایر مواد از جمله عایق موتور می توانند تولید ماده ای لجن شکل کرده و منجر به توقف عملکرد سیستم گردد.

توان دی الکتریک

شاخصی از مقاومت یک روغن در برابر عبور جریان الکتریکی می باشد. این پارامتر بر حسب کیلووات بیان می گردد. این عدد در حقیقت شاخصی از ناخالصی های موجود در روغن است . پایین بودن این پارامتر بیانگر این مطلب است که ناخالصی های روغن بالا بوده و مقاومت الکتریکی آن کم است. کم بودن این مقدار می تواند سبب بروز اتصال کوتاه در کمپرسورهای برودتی گردد. لذا در سیکل تبرید روغن با توان دی الکتریک بالا مورد نیاز می باشد.

نقطه آستانه تبخیر

درجه حرارتی است که در آن بخار روغن در مجاورت شعله بوجود می آید. به این دما نقطه شعله موقت نیز گفته می شود. در صورت حرارت دادن به روغن تا جایی که مشتعل شده و به سوختن ادامه دهد به نقطه اشتعال روغن خواهیم رسید. نقطه شعله موقت یک روغن مناسب بیش از 150 درجه سانتیگراد بوده که درسیکل تبرید به این عدد نخواهیم رسید.

عدد اکسیداسیون

توانایی یک روغن برای حفظ پایداری در برابر اکسید شدن را نشان می دهد. روغن تبرید در مجاورت هوا و رطوبت تولید اسید کرده و منجر به ایجاد لجن در داخل سیکل می گردد.اگر عدد اکسیداسیون روغن بالا باشد تبدیل روغن به اسید با سرعت بالاتری انجام می گیرد . لذا روغن مناسب بایستی عدد اکسیداسیون پایینی داشته باشد.

ضریب خوردگی

تمایل روغن به خوردگی به دلیل وجود ترکیبات گوگردی را نشان می دهد. گوگرد یکی از عوامل مضر برای سیکل تبرید است. گوگرد در حضور رطوبت تبدیل به اسید سولفورو شده که خاصیت خوردگی بسیار بالایی دارد. این اسید علاوه بر خوردگی ، در داخل لوله ها و سطوح تشکیل ماده لجنی شکل داده و باعث بروز مشکلات مکانیکی در سیستم می گردد.

محتوای رطوبت

روغن های تبرید نباید بالا باشد . یکی از دشمنان سیستم تبرید رطوبت است .

رنگ

یک روغن تبرید مناسب بایستی تا حدودی روشن باشد. رنگ تیره روغن دلیل بر وجود هیدروکربورهای اشباع  در روغن و پالایش نامناسب آن می باشد. درصد بالای این هیدروکربورها می تواند بر روی مس ایجاد خوردگی کند. البته مقداد کمی از آنها برای حفظ کیفیت روغنکاری ضروری است.